K. Bukowiecki: głęboko wierzę, że pech mnie wreszcie opuści

Konrad Bukowiecki bardzo wiele poświęcił, by wygrać walkę z kontuzjami i wystartować na igrzyskach w Tokio. We wtorek wejdzie do koła na stadionie olimpijskim, by walczyć o swoje marzenia. Na razie cieszy się z faktu, że marzenia spełniła jego partnerka, Natalia Kaczmarek, która wywalczyła w Tokio złoty medal w sztafecie mieszanej 4×400 metrów.

Choć w tym roku skończył 24 lata, Tokio to dla Bukowieckiego już drugie igrzyska w życiu. Pięć lat temu w Rio de Janeiro wszedł do finału, ale w nim nie zdołał oddać ważnego rzutu. Teraz jest bardziej doświadczony, ale ma za sobą bardzo trudny rok. Kulomiot podkreśla jednak, że się nie poddaje.

Głęboko wierzę, że pech mnie wreszcie opuści i będę miał powody do radości po swoim starcie. Moim celem jest pokazanie stu procent swoich umiejętności

– mówi.

Dla Bukowieckiego sport w życiu jest bardzo ważny. Od dziecka próbował różnych sportów, aż wreszcie postawił na lekkoatletykę.

To, że jestem sportowcem na pewno jest wielką zasługą moich rodziców, którzy kiedyś byli sportowcami, a dziś są trenerami. Nie musieli mnie jakoś szczególnie namawiać do sportu, a ja w sumie nie miałem zbyt dużego wyboru, bo chcąc, czy nie chcąc, uczestniczyłem w ich sportowym życiu. Na początku kompletnie nie wiązałem swojej przyszłości z lekką atletyką. Przez sześć lat uprawiałem pływanie, trenowałem też judo, czy boks, a przez chwilę nawet piłkę nożną i koszykówkę

– wspomina.

W 2014 roku wygrał mistrzostwo świata juniorów i igrzyska olimpijskie młodzieży, a rok później został mistrzem Europy juniorów. W swoim dorobku ma też medale uniwersjady oraz mistrzostw Europy seniorów w hali i na stadionie. Na co dzień pracuje ze swoim ojcem, Ireneuszem Bukowieckim, który jest jego trenerem. Co ciekawe, podobne sytuacje w lekkiej atletyce się zdarzają, co potwierdza choćby przypadek oszczepnika Marcina Krukowskiego, którego trenerem jest również ojciec, Michał Krukowski.

Sport uczy przygotowania do normalnego życia. Uczy systematyczności, uczy tego, że nie wolno odpuszczać nawet wtedy, gdy się po prostu już nie chce. Pamiętam taką sytuację, że któregoś dnia nie chciało mi się iść na trening i ściemniałem mojemu tacie, że boli mnie głowa. On wtedy powiedział, żebym wziął tabletkę na ból głowy i leciał na trening. Sport uczy pokory i podejścia do życia

– dodaje Bukowiecki.

Karierę rozpoczynał w rodzinnym Szczytnie, teraz jego klubem jest AZS Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Niemal cały rok spędza jednak na zgrupowaniach i wyjazdach na zawody.

Bo sport to świetna przygoda, która zostaje na lata, ale to też możliwość podróży i zwiedzania świetnych miejsc, których bez sportu na pewno bym nie zwiedził. Mając dwadzieścia parę lat byłem już na wszystkich kontynentach. Sport za sobą niesie same korzyści od ogólnego rozwoju, przez zdrowy tryb życia, podróże, po spotykanie naprawdę ciekawych ludzi. Same plusy, minusów tu nie widzę

– zapewnia kulomiot InPost Team.

Sport, co potwierdza przypadek Bukowieckiego, ma też wpływ na życie prywatne. Partnerką czołowego polskiego zawodnika w pchnięciu kulą jest bowiem Natalia Kaczmarek, jedna z bohaterek sobotniego finału mieszanego biegu sztafetowego 4×400 metrów, który zakończył się złotym medalem, rekordem olimpijskim i rekordem Europy. Konrad i Natalia poznali się dzięki lekkiej atletyce, a Bukowiecki jest dziś jednym z najwierniejszych fanów Kaczmarek. – Tak, to prawda, emocje, gdy biega Natalia są znacznie większe, niż gdy sam startuję – podkreśla.

Kwalifikacje w pchnięciu kulą mężczyzn na stadionie olimpijskim w Tokio odbędą się we wtorek w sesji wieczornej. Oprócz Bukowieckiego, wystąpi w nich również inny Polak Michał Haratyk.

Redakcja: Ł. Sadlak
Źródło: Biuro Prasowe AZS